7h30. Die irritante “bibip, bibip, bibip” sound gaat, op een uur dat ik veel te vroeg vindt. Gelukkig ben ik op tijd in mn nest gekropen, want het wordt een verschrikkelijk lange dag. Snel de tanden poetsen, een douchke pakken, mn petekind dag zeggen (tata sandej) en richting het station van Boechout. Leuk, met mijn reistas tussen al die schoolkinderen die aan hun laatste weekdag beginen. De helft ervan zijn kindjes waar ik een maand geleden nog mee op kamp ging. Bye, suckers!
Ik stap op de trein naar Antwerpen Berchem & neem een overstap richting Charleroi. In Mechelen stapt slaapkop Kobe op, en we zijn er klaar voor. Barcelona, here we come! Hopa!
Na een reis van een dikke 2 uur komen we aan in Charleroi-Zuid. De bus op richting de luchthaven, en we zijn echt vertrokken. Eerst die saxofoon inchecken. Kunnen we Ryanair wel betrouwen met zo’n duur instrument? De organisatie van “Festa del Mestissatge” heeft blijkbaar geen extra baggage voor ons besteld, dus zijn we genoodzaakt om onze 2 laptops, kleren voor een week vakantie, cd’s voor een set van 3h, schmink, deo, lippenstift, zelfbruiner en fond de teint in 2 zakken die veel te klein zijn en max 10 kilo mogen wegen te proppen. Gevolg, hoog tijd om onze “sneak in” festivalskills boven te halen om onze giga-overweight handbagage in het vliegtuig te smokkelen. Geloof me, doen alsof een reistas van 20 kilo niets weegt en die voorbij de douane te dragen is geen simpele opgave.
We zitten op onze vlucht, samen met een bende Walen die in Barcelona hun vrijgezellenavond gaan vieren. Gevolg, big fiesta in het vliegtuig, treintje van toilet a naar toilet b, handtekeningen op de kont en meer van dat.
Aangekomen in Barcelona wordt het duidelijk dat die jeansbroek en leren jas niet bepaald nodig waren. 30°, een sax, 2 superzware reistassen en het station zoeken. Hoog tijd om ons Spaans op rakelen, want niemand spreekt hier één woord Engels. Na lang zoeken, verschillende gokken en een lange reis komen we rond 17h aan in Sant Sadurni ‘d Anoia. We worden opgewacht door Cinto en Cristina, die ons in een aangepaste artiestenwagen (Alfo Romeo) door het grootste cavadorp ter wereld richting “ons” podium rijden. Wow! Een openluchtpodium midden in een park, met een gigantische crowd-capaciteit. In geval van regen kunnen ze hun 50 movingheads gerust in de vuilbak gooien, en voor wat ze bij ons de frontmix-tent noemen, kan je hier die “tent” er gerust aflaten. Qua stage-setting hebben we nog niet veel indrukwekkender gezien.
Onze locals laten ons dit kleine dorpje zien, we drinken enkele “(dos) cervezas” en zijn blij dat we eindelijk ter plekke zijn, nu al stikkapot.
We spelen straks op Festa del Mestissatge. Dit is een onderdeel van 4 dagen feest. Jaren gelden werden cava- en wijnplantage’s aangetast door een verschrikkelijk insect, en blijkbaar was Sant Sadurni het eerste dorp dat de manier had ontdekt om deze insect te verdrijven. Elk jaar herdenken ze dat met een 4 daags feest. Om 22h30 begint dit feest aan het gemeentehuis. Vergelijk het met Carnaval, Nieuwjaar en Balkanbeats tegelijk. Honderden kinderen steken verkleed als duivels en begeleid door geweldige “percussiefanfare’s” geschift vuurwerk af. Hier hebben ze blijkbaar niet gehoord van de “city-parade” ramp. Kids van 10 jaar die als wilde zotten met vuurwerk op hun kop (zie de foto’s) door het volk staan te springen om de geesten te verjagen. Een onbeschrijfelijke fiesta, en buiten onszelf geen toerist te bespeuren. Geweldig!
Na deze fiesta, waar blijkbaar de hele stad aan deelneemt, is het tijd voor onze soundcheck. Alles klinkt momenteel perfect, en we worden richting een Spaans restaurant gebracht. Ondertussen is het half twaalf, de gebruikelijke tijd voor een Spaans avondmaal. Geloof ons, de Cava is duidelijk vers, de mozarella smaakt hier naar mozarella en op dit uur in marcelleke op een terras zitten is ondenkbaar is België. No life like a dj-life!
Na deze onbeschrijfelijke maaltijd vertrekken we “oept gemakske” richting het appartement van de organisator. Op de achtergrond horen we de eerste groep de festa op gang trekken, en wij maken eindelijk even tijd om uit te rusten. We spelen pas om 4h, en zijn al veel te lang wakker, maar slapen heeft geen zin. We begrijpen meer dan ooit waarom speed een echte nightlife drugg is. Maar niet voor ons, Balkanbeats are our drugs baby! Even de mails checken, bookings beantwoorden en we kunnen opnieuw vertrekken naar het park.
“Kobe, hier gaat echt geen volk zijn. De organisatie heeft amper promo gevoerd, en als we het filmpje van vorig jaar mogen geloven draaien we hier zo dadelijk voor “3 man en ne paardenkop (Regi)”. Whoat?!! Het park staat stampvol en ze gaan uit hun dak! Dit wordt een boemeke!”
Wanneer we op het podium staan wordt al snel duidelijk dat de PA-firma geen collega’s zijn van AAR. Wanneer we onze set beginnen voor een crazy crowd, blijft het publiek gewoon stilstaan. Tot we onze monitor uitzetten en het duidelijk wordt dat daarmee de muziek ook stopt. De boxen werken gewoon niet, oeps, vergeten… Na wat “kabelgepruts” kan het feest beginnen. En ja! Vanaf de eerste seconde gaan deze Catalanen uit hun dak. 5 seconden alvast, want als ze stilvallen en wij onze monitor opnieuw uitdraaien horen we dat enkel de bassboxen nog werken. Tsiganisation goes Dubstep? Zo lijkt het wel!
Soit, na enkele minuten zijn de technische problemen opgelost, en het feest barst los. Alors on Dance moeten we hier niet draaien. Deze zotten willen the real Balkanstuff! Op één Belgische hit gaan ze ook uit hun dak. Dos Cervezas, mister Waes! Jieha, wij zingen de Nederlandse tekst mee, zij gaan voor de Cerveza’s. De crazy Catalanen halen het vuurwerk boven, en het wordt una fiesta totalé.
De zon komt op, en om 7h spelen we ons laatste nummer. Ze weten van geen ophouden, maar onze energie kent ook zijn grenzen. Om 8h kruipen we moe (zeg gerust kapot) maar voldaan in onze nest, en krijgen we na 25h zonder slaap eindelijk de mogelijkheid om onze ogen te sluiten…
=> Check de 25 uur van Tsiganisation Project, het fotoverslag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten